Pierwsza połowa XIX w. nie przyniosła większych zmian w rozwoju banków i kredytu. Działalność banków przeważnie ograniczała się do dokonywania rozliczeń pieniężnych, emisji banknotów opartej na posiadanych zapasach kruszców i państwowym przywileju emisyjnym. Inne operacje, a zwłaszcza kredytowanie przemysłu i handlu, stanowiły działalność uboczną. Wiązało się to ze słabym jeszcze rozwojem stosunków kapitalistycznych, niską stopą życiową ludności i ograniczonymi zapasami pieniędzy. Kupcy i inni posiadacze gotówki przechowywali ją tradycyjnie w domu, nie wierzyli bankom, które dość często zawieszały wypłaty lub nie wymieniały emitowanych banknotów na kruszec. Banki zlokalizowane były przy tym w większych ośrodkach miejskich, w stolicach i miały duże trudności z rozszerzaniem zasięgu swej działalności, choćby ze względu na słabo jeszcze rozwiniętą komunikację. Udzielaniem kredytu kupcom i przemysłowcom zajmowali się bankierzy i domy bankowe, przeważnie bardzo prymitywne, ale ogarniające niekiedy swym zasięgiem wiele krajów i dysponujące poważnymi zasobami finansowymi. Jednym z największych był dom bankowy Rothschildów. Firma miała oddziały we wszystkich ważniejszych stolicach Europy, udzielała pożyczek rządom, panowała na najważniejszych ówczesnych giełdach pieniężnych. Stopniowo Rothschildowie zaczęli finansować duże przedsiębiorstwa, towarzystwa ubezpieczeń, a w latach czterdziestych XIX w. budowę linii kolejowych, zwłaszcza w Austrii i we Francji.
Leave a reply