Banki kapitalistyczne

W pierwszych latach drugiej połowy XIX w. zaczął się szybki rozwój bankowości i kredytu kapitalistycznego. Rozwój przemysłu, powstanie wielkich przedsiębiorstw kapitalistycznych, rozszerzenie budownictwa kolejowego zrodziły zapotrzebowanie na ogromne kapitały. Mogły ich dostarczyć jedynie banki, mobilizujące czasowo wolne środki pieniężne i drobne oszczędności. Charakterystyczną cechą rozwoju banków, organizowanych przeważnie w formie spółek akcyjnych w drugiej połowie XIX w., było szybkie rozszerzanie działalności kredytowej. Pod koniec XIX w, nastąpiła koncentracja banków i kapitału bankowego i rozpoczął się proces łączenia kapitału przemysłowego z bankowym w kapitał finansowy, charakterystyczny dla monopolistycznego stadium kapitalizmu. Angielski system bankowy i kredytowy ukształtował się już w pierwszej połowie stulecia. W drugiej jego połowie opierał się nadal na ustawie z 1844 r. parokrotnie jedynie korygowanej przez władze w zależności od potrzeb. W końcu XIX w. nastąpiła w Anglii koncentracja kapitału bankowego. Pięć dużych londyńskich banków depozytowych, zwanych popularnie „wielką piątką” (Barclays Bank, Lloyds Bank, Midland Bank, National Provincial Bank, Westminster Bank), zgromadziło większość wkładów angielskich banków depozytowych, kierując faktycznie ich działalnością.