Rozwój banków i kredytu w drugiej połowie XIX w. w Stanach Zjednoczonych miał odmienny przebieg. W czasie wojny domowej i bezpośrednio po niej, wraz z szybkim rozwojem przemysłu, zaczęły powstawać wielkie banki kredytowe. Koncentracji kapitału przemysłowego towarzyszyła koncentracja kapitału bankowego. Tak było w przypadku Morgana i Rockefellera, którzy należeli do największych przemysłowców i równocześnie bankierów Stanów Zjednoczonych. W końcu XIX w. znajdujące się pod ich wpływem banki starały się podporządkować sobie całą gospodarkę amerykańską. Podstawą zmian w amerykańskim systemie bankowo-kredytowym w drugiej połowie XIX w. stała się ustawa bankowa, wydana w 1864 r., w myśl której wzrastały wpływy rządu centralnego w bankowości. Emisję banknotów w bankach stanowych obciążono podatkiem 10%. Nastąpiło więc gwałtowne zmniejszenie liczby banków stanowych, z 1562 w 1860 r. do 349 w 1865 r. Zaczęły powstawać banki narodowe (National Bank), pozostające pod ściślejszą kontrolą rządu federalnego. W 1863 r. istniało ich 66, w 1865 r.-—1294, a w 1900 r.— 3731. Po przejściowym zahamowaniu pod koniec XIX w., liczba banków stanowych ponownie wzrosła do ponad 5000. Wiązało się to z upowszechnieniem obrotu czekowego, dokonywanego za pośrednictwem tych instytucji.