Centrum finansowe

W połowie XIX w,, dzięki rozwojowi gospodarczemu i zmianom w systemie bankowo-kredytowym oraz szerszemu udostępnieniu kredytów handlowi i przemysłowi, umocniła się pozycja Anglii jako światowego centrum finansowego. Bank Angielski wpływał na kształtowanie stopy procentowej banków w innych krajach. Rządy różnych państw zaciągały tu pożyczki i lokowały swoje papiery wartościowe. W europejskich państwach kontynentalnych na skutek słabego tempa przemian kapitalistycznych rozwój banków i kredytu przebiegał wolniej i później niż w Anglii. We Francji pierwszy bank centralny powstał w 1716 r„ ale nie istniał on długo. W 1800 r. założono Bank Francuski (Banąue de France) jako spółkę akcyjną. Był on centralną instytucją emisyjną kraju. Poza nim w pierwszej połowie XIX w. istniało jeszcze kilka mniejszych banków prowincjonalnych, które w czasie kryzysu 1848 r. ogłosiły niewypłacalność lub przekształcone zostały w filie Banku Francuskiego. W Austrii w 1816 r. powstał Bank Narodowy (Nationalbank). Zadaniem Banku Francuskiego i austriackiego Banku Narodowego było przede wszystkim dostarczanie państwu potrzebnych środków pieniężnych. Udzielaniem kredytów handlowi i przemysłowi zajmowano się w bardzo niewielkim zakresie. W Prusach na początku XIX w. istniał jedynie Królewski Bank w Berlinie, w 1846 r. przekształcony w Bank Pruski. Początkowo działalność tego banku koncentrowała się na operacjach dyskontowych i lombardowych oraz przyjmowaniu oprocentowanych wkładów, udzielaniu kredytu rządowi i wielkim właścicielom ziemskim.