Przy ograniczonych, a nawet kurczących się zasobach ziemi użytkowanej rolniczo zwiększenie produkcji rolniczej w skali kraju możliwe jest tylko przez jej intensyfikację, tj. przez zwiększanie nakładów w celu uzyskiwania coraz większej produkcji z jednostki powierzchni. W kraju słabo rozwiniętym gospodarczo, w którym poziom zatrudnienia w rolnictwie jest wysoki i są możliwości stałego odpływu ludności rolniczej do innych zawodów, intensyfikacja produkcji rolniczej ma w zasadzie charakter pracochłonny (wzrost nakładów pracy żywej na jednostkę powierzchni). W Polsce pracochłonna intensyfikacja rolnictwa należy już właściwie do przeszłości, chociaż w rolnictwie indywidualnym istnieje duże zaangażowanie pracy żywej, ale praca ta jest coraz lepiej uzbrojona w kapitał. Rolnictwo polskie znajduje się nadal na pierwszym etapie intensyfikacji kapitałochłonnej. Oczywiście sytuacja ta nie pozostaje bez wpływu na wzrost kosztów produkcji rolnej, a tym samym na podrożenie wytwarzania żywności w naszym kraju . W okresie przechodzenia od pracochłonnej gospodarki indywidualnej do pracooszczędnej gospodarki uspołecznionej, a zwłaszcza państwowej oraz w czasie dalszej rekonstrukcji technicznej istniejących gospodarstw uspołecznionych wzrasta kapitałochłon-ność produkcji rolniczej, spada pracochłonność i wzrasta wydajność pracy.