Do kosztów stałych zalicza się amortyzację, koszty konserwacji i koszty remontów niezależnych od wykorzystania określonego środka trwałego. W kalkulacjach rolniczych jednak nie rozróżnia się kosztów remontu zależnych i niezależnych od wykorzystania środka trwałego w produkcji. Całkowite koszty remontu są zaliczane do kosztów stałych. W praktyce spotyka się jeszcze inne odstępstwo od teorii, polegające na tym, że koszty siły pociągowej i napędowej nie są dzielone na koszty stałe i koszty zmienne. Oblicza się po prostu całkowite koszty jednostki siły pociągowej lub napędowej (na 1 godz., na 1 ha itd.), które są traktowane jako koszty zmienne. Robi się więc tak również w nauce, by nie wprowadzać różnych sposobów obliczania tych kosztów w praktyce i w teorii (gdzie należałoby rozróżniać koszty stałe i koszty zmienne). Uznawanie całych kosztów siły pociągowej za koszty zmienne jest również niezgodne z obecnie stosowanym sposobem obliczania amortyzacji w księgowości. Obliczana jest ona bowiem na rok, niezależnie od liczby godzin pracy ciągnika lub silnika w roku. W kalkulacjach mających stanowić podstawę do podejmowania decyzji w sprawach inwestycyjnych, a więc dotyczących kupna dodatkowego ciągnika lub określonej maszyny, należy oddzielać koszty stałe od kosztów zmiennych. Rozgraniczanie kosztów stałych i zmiennych jest w tym wypadku bardzo ważne. Do tego powrócimy omawiając koszty specjalne. Nie zależąc albo prawie nie zależąc od wielkości produkcji, koszty stałe (stałe dla gospodarstwa) są zmienne w przeliczeniu na jednostkę uzyskanego produktu. Koszty te można obniżać, a więc zwiększać opłacalność produkcji, jedynie zwiększając liczbę wytwarzanych jednostek produktu, czyli zwiększając skalę produkcji.