Nazwa programu gospodarczego opartego na zasadach pełnej gospodarczej wolności jednostki, prywatnej własności i nieingerencji państwa w stosunki gospodarcze: program ten pojawił się początkowo w Anglii pod koniec XVII w. jako reakcja przeciwko merkantylistycznej reglamentacji i kontroli życia gospodarczego, która już przestała odpowiadać interesom burżuazji. Pełne teoretyczne uzasadnienie l.f. przyniósł jednak dopiero fizjokratyzm, który wysunął hasła „własności, bezpieczeństwa i wolności” oraz -klasyczna szkoła burżuazyjnej ekonomii politycznej. Fizjokratyzm i szkoła klasyczna dowodziły, że życiem gospodarczym kierują obiektywne prawa ekonomiczne, które wyzwalają mechanizmy samoregulujące. Poczynając od początku XIX w laissez faireryzmie powoli stal się podstawową zasadą polityki gospodarczej państwa kapitalistycznego, odpowiadającą wolnokonkurencyjnemu kapitalizmowi, który w tym okresie ukształtował się w klasycznej postaci. Szczególnie wyraźnie zasady l.f. zwyciężyły w polityce handlu zagranicznego: ta era laissez faireryzmu trwała w literaturze i w życiu gospodarczym aż do I wojny światowej.