W zagospodarowaniu przestrzennym kraju uwidaczniają się nie tylko wysiłek i dorobek obecnego oraz minionych pokoleń, lecz również skutki różnych, pozostających poza zasięgiem bezpośredniej obserwacji, zdarzeń i procesów o charakterze społecznym, politycznym, ekonomicznym oraz demograficznym. W procesach gospodarczo-przestrzennych szczególną rolę odgrywają zwłaszcza zjawiska ludnościowe. Ludność stanowi bowiem jednocześnie podmiot, środek i ostateczny cel działalności gospodarczej. Zmiany zachodzące w liczbie i cechach mieszkańców są obok zmieniających się, lecz stale rosnących potrzeb ludzkich ważnym czynnikiem przemian przestrzennej organizacji gospodarki narodowej. Zaspokajanie kulturowo i biologicznie uwarunkowanych potrzeb stanowi główny bodziec rozwoju społeczno-ekonomicznego i postępu technicznego. Potrzeby te są jednak tak różne, jak różni są ludzie. Mieszkańcy jakiegokolwiek kraju, regionu, miasta lub wsi nie tworzą jednorodnego zbioru jednostek, lecz składają się z ludzi różniących się wiekiem, płcią, wykształceniem, zawodem, stanem zdrowia itd. Każdy człowiek przedstawia więc inna wartość z punktu widzenia produkcji, a także inny zespół potrzeb z punktu widzenia popytu konsumpcyjnego. Wielkość, charakter i kwalifikacje armii pracy, podobnie jak liczba i cechy konsumentów oraz struktura ich potrzeb, różnią się w układach terytorialnych i zmieniają się w czasie.
Leave a reply