Miedzynarodowe umowy handlowe

Wzrost obrotów handlu międzynarodowego doprowadził do rozwoju i udoskonalenia systemu międzynarodowych umów handlowych, zawieranych dla stworzenia dogodnych warunków wymiany towarowej między partnerami. Podstawową częścią umowy handlowej stała się wówczas tzw. klauzula największego uprzywilejowania. Umawiające się strony, które przyznawały sobie wzajemnie klauzulę największego uprzywilejowania, zobowiązywały się traktować towary sprowadzane od partnera nie gorzej niż produkty jakiegokolwiek innego kraju. Gdy państwo A, które przyznało klauzulę największego uprzywilejowania państwu B, udzieliło w innej umowie obniżki ceł na towary importowane z państwa C, obniżka przysługiwała automatycznie produktom pochodzącym z państwa B. Klauzula największego uprzywilejowania obejmowała często nie tylko import, lecz także przewozy tranzytowe, wykonywanie czynności handlowych przez obywateli jednego państwa na terytorium drugiego i inne zagadnienia. Umowy handlowe zawierały także postanowienia dotyczące wzajemnych ulg celnych oraz innych przywilejów. Ułatwiało to handel między krajami, które zawierały urnowe, przyczyniało się do zmniejszenia kosztów związanych z eksportem lub importem. Dzięki temu kupcom opłacało się zazwyczaj sprowadzać towary lub też wywozić je tam, gdzie przyznano im większe uprawnienia.