Mieszkania

Mieszkania stanowią jedne z najbardziej pożądanych i najkosztowniejszych dóbr, podaż których wywiera silny wpływ na strukturę wydatków ludności. Po olbrzymich zniszczeniach wojennych (w miastach uległo zniszczeniu ok. 3 mln izb) budownictwo mieszkaniowe zaczęło rozwijać się bardzo szybko. W latach 1945—1975 zbudowano blisko 4,5 mln mieszkań o łącznej liczbie przeszło 13 mln izb. Przyrost mieszkań nie nadąża jednak ani za przyrostem naturalnym, ani za liczbą nowych małżeństw, chociaż do 1965 r. zaznaczała się wyraźnie poprawa w sytuacji mieszkaniowej ludności. W następnych latach w budownictwie mieszkaniowym nastąpiła stagnacja, a nawet zaznaczyły się tendencje spadkowe (1989— 1971). Obecnie tempo budownictwa mieszkaniowego wzrasta, ale popyt na mieszkania, stworzony choćby tylko przez nowo zawarte małżeństwa (nie licząc innych źródeł popytu) przekroczy w latach 1971—1975 o około 0,5 mln liczbę zbudowanych mieszkań: dla okresu 1966—1980 niedobór mieszkań dla nowych małżeństw ocenia się na 1 mln. Stwarza to poważne trudności bytowe i socjalne oraz powoduje wydłużenie okresu „wyczekiwania” na mieszkanie. Poważną rolę w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, zwłaszcza na wsi, odgrywa budownictwo indywidualne. Dostarczyło ono w latach 1955—1975 ponad 1 mln mieszkań oraz 4,6 mln izb, tzn. około 1/2 nowych zasobów mieszkaniowych.