W określonych warunkach militaryzacja może być czynnikiem nakręcania koniunktury. Funkcję tę spełnia militaryzacja wówczas, gdy w gospodarce danego kraju istnieją nie wykorzystane rezerwy mocy produkcyjnych (nie wykorzystane rezerwy maszyn i urządzeń wytwórczych, zapasy surowców o charakterze strategicznym, rezerwy wykwalifikowanej siły roboczej itp.). W tej sytuacji dla wzmożenia produkcji zbrojeniowej nie zachodzi konieczność przemieszczania zasobów z gałęzi produkcji pokojowej do produkcji zbrojeniowej. Rola wydatków zbrojeniowych polega w takich warunkach na uruchamianiu wolnych zasobów, wciąganiu do produkcji zbrojeniowej przemysłów pomocniczych, zatrudnianiu bezrobotnych itd. Stworzony w ten sposób dodatkowy popyt staje się bodźcem ożywienia koniunkturalnego, które udziela się pozostałym gałęziom gospodarki narodowej. Powyższe warunki, w jakich występuje stymulujące działanie militaryzacji na koniunkturę, istnieją w zasadzie w zniżkowych fazach cyklu koniunkturalnego (kryzys, depresja) oraz w początkowej fazie ożywienia. Najmniej odpowiednią z tego punktu widzenia jest faza rozkwitu (boomu), w której stopień wykorzystania mocy wytwórczych jest wysoki. W warunkach wysokiego (lub pełnego) stopnia wykorzystania aparatu wytwórczego podjęcie programu militaryzacji musi odbywać się kosztem ograniczenia produkcji pokojowej. Nie ma w tym przypadku innej alternatywy.