Tylko praca i uzdolnienia decydują tu o pozycji jednostki w społeczeństwie i stanowią zasadnicza podstawę jej udziału w dochodzie narodowym.Saint-Simon pragnął zachować własność prywatną, ale chciał ograniczyć ją i podporządkować interesom społecznym: rozumiał on, że zorganizowanie społeczeństwa jako stowarzyszenia ludzi pracy, a całej gospodarki jako wielkiego, jednolitego warsztatu produkcyjnego wymaga planowego kierowania produkcją i planowego wiązania z nią pracy naukowej i kulturalno-oświatowej. W przyszłym ustroju władza państwowa przekształci się z aparatu rządów politycznych nad ludźmi w aparat zarządzania rzeczami, kierowania procesem produkcji i rozdziału wytworzonych dóbr materialnych. Rewolucję Saint-Simon uważał za najbardziej radykalną drogę przemian społecznych, ale sądził, że należy jej unikać. Industrializm może zapanować drogą naturalnego rozwoju historycznego. Wystarczy by najbardziej wpływowe jednostki zrozumiały wyższość ustroju industrialnego i zechciały go stopniowo wprowadzić. Po śmierci Saint-Simona jego uczniowie kontynuowali propagandę nauki swego mistrza i starali się ją rozwijać dalej. W dalszym rozwoju zatracił jednak postępowy charakter, nabrał cech raczej sekty religijnej propagującej miłość bliźniego i solidaryzm społeczny. Krytyka kapitalizmu została złagodzona, uwypuklano coraz bardziej jego pozytywne — zdaniem — cechy: