Zmiany w poziomie i strukturze zatrudnienia w rolnictwie polskim przebiegają dotąd nieco inaczej niż w innych krajach o dużym udziale gospodarki indywidualnej, aczkolwiek podstawowe prawidłowości są identyczne. Pierwszą cecha wyróżniającą ewolucję zatrudnienia rolniczego w naszym .kraju jest dużo słabsze tempo zmniejszania się liczby ludności rolniczej, mimo znacznych rozmiarów corocznej emigracji. Oprócz ograniczonej elastyczności zatrudnienia pozarolniczego decyduje o tym mniej korzystny przebieg procesów strukturalnych w samym rolnictwie (mniejszy zakres procesu koncentracji ziemi, trudności substytucji pracy żywej, potrzeba intensyfikacji produkcji itp.). Istotną cechą zmian zatrudnienia w rolnictwie polskim jest mała możliwość wzajemnego dostosowania się relacji czynników produkcji, a zwłaszcza pracy i ziemi oraz pracy i kapitału. Wynikało to z pewnych usztywnień w polityce rolnej w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, a także z niewydolności przemysłów pracujących na rzecz rolnictwa. Wywoływało to naturalne dysproporcje lokalne i czasowe, a w niektórych wypadkach nawet ważne problemy spoleczno-ekonomiczine (np. wzrost liczby gospodarstw podupadłych). W Polsce mamy do czynienia z dużą falą migracji pośredniej, którą stanowi ludność dwuzawodowa.
Leave a reply