Techniki wytworcze w Polsce

W Polsce nacisk czynników skłaniających do intensywnego zagospodarowania ziemi jest — w związku z utrzymywaniem się wysokiego popytu na żywność i stosunkowo niskiej zasobności w ziemię — bardzo duży, nie mniejszy niż w tej ostatniej grupie krajów. Niższy jest jednocześnie poziom rozwoju gospodarczego, co ogranicza możliwość stosowania techniki wytwórczej o wysokim wkładzie kapitału. Wynika z tego konieczność stosowania w rolnictwie polskim techniki w większym stopniu oszczędzającej ziemię niż pracę żywą. Mimo wszystko techniki wytwórcze w rolnictwie polskim zmieniają się, i to stosunkowo szybko. Główne kierunki tych zmian określane są przez szybki wzrost kapitałochłonności produkcji rolnej i jednocześnie -przez spadek jej pracochłonności i ziemiochłonności . Udział kapitału w nakładach ogółu czynników produkcji wzrósł w latach 1960—79 z 22 do 54%, podczas gdy udział pracy żywej zmniejszył się z 69 do 40%, a ziemi — z 9 do 6%. W przeliczeniu na l zł produkcji końcowej nakłady trwałych i obrotowych środków produkcji wzrosły z 0,32 do 0,64 zł, natomiast nakłady pracy zmniejszyły się z 1,01 do 0,48 zł, a nakłady ziemi — z, 0,13 do 0,08 zł. Intensywność zagospodarowania ziemi wzrastała przeciętnie o 2,1% rocznie, a jej wydajność o 3% natomiast wyposażenie materialne pracy (mierzone zasobami środków trwałych i ziemi) zwiększało się przeciętnie o 3,4%, a jej wydajność o 4% wydajność ogółu czynników produkcji wzrastała zaś w tempie wynoszącym około 1%.