Przy istnieniu obfitych zasobów ziemi w stosunku do liczby ludności nie ma potrzeby prowadzenia tak intensywnej gospodarki rolnej jak wówczas, gdy zasoby te są szczupłe. W tym wypadku intensyfikacja gospodarki rolnej ma charakter procesu wyrównującego niedobór ziemi (zastępującego ziemię). Zasobność w ziemię decyduje w takim razie o celowości stosowania technik intensywnych (jeśli chodzi o zagospodarowanie ziemi). Możliwości (i zakres) stosowania tych technik określane są natomiast przez stopień dostępu rolnictwa do zasobów środków technicznych lub (w mniejszym stopniu) siły roboczej. O tym, który z tych dwóch czynników jest w większym zakresie wykorzystywany w gospodarce rolnej, decyduje poziom rozwoju i struktura gospodarki narodowej. Kraje o niskim poziomie rozwoju gospodarczego wykazują na ogół bardzo niski poziom intensywności gospodarowania w rolnictwie, czyli stosują techniki o wysokim wkładzie ziemi i pracy żywej, ale o bardzo niskim wkładzie kapitału. Natomiast kraje o wysokim poziomie rozwoju gospodarczego i niskiej zasobności w ziemię z reguły cechuje bardzo wysoki stopień intensywności gospodarki rolnej.