Cykle koniunkturalne

Cykle koniunkturalne w XIX w. trwały przeciętnie 9—11 lat. W epoce imperializmu nastąpiło wyraźne skrócenie długości ich trwania do 7— 8 lat. Przed I wojną światową miały miejsce dwa cykle, w latach 1900— 1907 oraz 1907—1914. W głównych państwach imperialistycznych Europy można też było zaobserwować osłabienie cyklicznych okresów rozkwitu. Kryzys, rozpoczynający pierwszy ze wspomnianych cyklów, trwał w latach 1900—1903. Rozpoczął się on w 1899 r. załamaniem finansowym w Rosji, które spowodowało bankructwo wielu zakładów przemysłowych i instytucji finansowych. W ślad za tym nastąpił spadek produkcji przemysłowej, a w roku następnym zjawiska kryzysowe w dziedzinie finansów i w przemyśle wystąpiły także w innych państwach. W Stanach Zjednoczonych zahamowanie wzrostu produkcji, a następnie jej spadek wystąpiły w latach 1903—1904. Ceny załamały się już w 1901 r., co szczególnie wpłynęło na produkcję w przemyśle metalowym. Spadek cen nie spowodował jednak obniżki kosztów utrzymania. W Wielkiej Brytanii spadek poziomu produkcji rozpoczął się w 1900 r., a chociaż nie był znaczny, utrzymał się aż do 1904 r. Załamanie wpłynęło zwłaszcza na przemysł włókienniczy i na wytop surówki żelaza. Równie długotrwały okazał się spadek cen, chociaż tylko przejściowo wpłynął na obniżkę kosztów utrzymania.