Profil produkcji roślinnej konkretyzuje się w strukturze użytkowania ziemi. Ogólną cechą produkcji1 roślinnej wielu krajów jest duży udział zbóż, stanowiących główne źródło składników energetycznych. W Polsce dotyczy to przede wszystkim żyta. Drugą cechą produkcji roślinnej w Polsce jest wyjątkowo duży udział ziemniaków. Z roślin przemysłowych główną role odgrywają buraki cukrowe, rzepak i len. Swoistą cechą naszej produkcji roślinnej jest też niezbyt wysoki udział w niej użytków zielonych. O ile profil produkcji roślinnej jest określany przez główne gałęzie dostarczające węglowodanów (zboża, ziemniaki), o tyle profil produkcji zwierzęcej — przez gałęzie dostarczające białka (bydło mleczne i trzoda chlewna). Określa to profil produkcji zwierzęcej jako mleczno-mięsny. Wykształcony w procesie historycznym profil produkcji rolniczej w Polsce ma głębsze uzasadnienie. Najogólniej biorąc, struktura poszczególnych gałęzi produkcji rolniczej została ukształtowana na zasadzie maksymalizacji produkcji z istniejącej powierzchni rolniczej, przy możliwie pełnym wykorzystaniu posiadanych zasobów pracy. Zespół uprawianych roślin zbożowych odpowiada warunkom stworzonym przez czynniki przyrodnicze, a stosunkowo duży udział ziemniaków w strukturze upraw pozwala na zwiększenie ich produkcji z jednostki powierzchni przez wykorzystanie dość dużych zasobów siły roboczej.
Leave a reply