Najszerszy zasięg mają stosunki konkurencyjne. Źródłem ich jest ograniczoność czynników produkcji w rolnictwie. Dlatego rozwój jednych gałęzi produkcji pociąga za sobą konieczność ograniczenia rozwoju, a nawet zmniejszenia innych. Szczupłość zasobów ziemi i kapitału, a w wielu przypadkach (porach roku, grupach gospodarstw) także pracy żywej, uniemożliwia jednoczesny i szybki rozwój wszystkich gałęzi. Zwiększając np. powierzchnię upraw roślin przemysłowych należy się liczyć z koniecznością zmniejszania upraw innych roślin pracochłonnych (warzywa, krzewy jagodowe itp.). Rozwijając chów bydła trzeba uwzględniać ograniczenie chowu innych gatunków zwierząt (zwłaszcza trzody chlewnej) i wprowadzę-, nie w ślad za tym pewnej zmiany w strukturze zasiewów (zwiększenie udziału roślin motylkowych i okopowych pastewnych). Najsilniej stosunki konkurencyjne wiążą te grupy roślin i zwierząt, które mają zbliżoną technologię produkcji i podobne właściwości ekonomiczne (dochodowość, pracochłonność, ziemiochłonność i kapitałoehłonność), a więc dają się stosunkowo łatwo zamieniać. Do takich należą rośliny i zwierzęta wchodzące w skład poszczególnych gałęzi, jak np. różne rodzaje zbóż, warzyw, roślin przemysłowych, różne generacje lub typy użytkowania bydła. W sposób konkurencyjny są powiązane ze sobą takie rodzaje produkcji, jak: trzoda i drób, trzoda i konie, zboża pastewne i inne rośliny pastewne, żyto i pszenica, buraki cukrowe i ziemniaki.
Leave a reply