Potoczna nazwa wyzysku dłużnika przez wierzyciela: polega na pobieraniu nadmiernych odsetek: pojawiła się jeszcze w formacji niewolniczej wraz z powstaniem kapitału pieniężnego. Kredyt lichwiarski przeznaczony był zazwyczaj na cele konsumpcyjne: popyt na ten kredyt wynikał nie z kalkulacji ekonomicznej, lecz z potrzeb osób popadających nieraz w bardzo krytyczne sytuacje wykorzystywano przez lichwiarza. Na wysoki poziom odsetek wpływało także duże ryzyko niewypłacalności związane z tego rodzaju transakcjami. Zakazy uprawiania liechwy, stosowane jeszcze w starożytności, nie mogły być skuteczne. Dopiero powstanie dobrze zorganizowanego rynku pieniężnego w kapitalizmie wyeliminowało lichwę dla osób posiadających zabezpieczenie pożyczek. Dla osób nie posiadających takiego zabezpieczenia lichwa jako instytucja pokątna przetrwała do II wojny światowej, nawet w krajach bogatych. W Polsce międzywojennej lichwę szczególnie szeroko rozpowszechniona była na wsi. W Polsce Ludowej, dzięki polityce kredytowej państwa dla wsi, znikły ekonomiczne przesłanki występowania. Kredyt lichwiarski utrzymuje się nadal w krajach gospodarczo słabo rozwiniętych, powodując pauperyzację i ruinę wytwórców drobnotowarowych.