Ekonomia burzuazji

W tradycyjnej teorii burżuazyjnej ekonomii politycznej kryzys nie był nieuchronnym zjawiskiem, wynikającym z mechanizmu ekonomicznego kapitalizmu. Ekonomia klasyczna oraz jej kontynuatorzy dopuszczali jedynie możliwość odcinkowych i krótkotrwałych zaburzeń w przebiegu cyklu, które bez trudu mogą być przezwyciężane na drodze działania żywiołowych, rynkowych sił gospodarki. Ten nurt w burżuazyjnej ekonomii odrzucał także potrzebę zakrojonej na większą skalę anty cyklicznej ingerencji państwa w życie gospodarcze. J.M. Keynes krytykował tego rodzaju podejście, formułując zarówno własną teorię cyklicznego rozwoju gospodarki, jak i wskazując środki zaradcze, które — jego zdaniem — mają doprowadzić do eliminacji kryzysów. Cechą keynesowskiej teorii cyklu koniunkturalnego i kryzysów jest połączenie koncepcji wielu kierunków burżuazyjnej ekonomii. Znajdujemy w niej więc zarówno elementy teorii psychologicznych, jak też monetarnych i inwestycyjno-innowacyjnych. Podłożem tego rodzaju ujęcia są jednak własne kategorie i wypracowane przez Keynesa założenia metodologiczne. Za podstawową przyczynę wahań koniunktury i jej załamań uważa J.M. Keynes poziom działalności inwestycyjnej, wyznaczany z kolei przez „skłonność do inwestowania” przedsiębiorców.