Produkcja zwierzeca

Profil produkcji zwierzęcej jest ukształtowany przede wszystkim pod kątem ekonomii wykorzystania produkcji roślinnej. Z punktu widzenia powiązań międzygałęziowych w rolnictwie, wykorzystania zasobów pasz, produkcji obornika i produkcji stosunkowo taniego białka, zasadnicze znaczenie ma kierunek produkcji bydła, obejmujący produkcję mleka i żywca wołowego. Na drugim miejscu postawić należy trzodę chlewną. Te dwa kierunki dają razem około 35% wartości globalnej produkcji rolnictwa. Historycznie ukształtowane preferencje dla mlecznego kierunku produkcji bydła są czynnikiem ekonomizacji produkcji rolniczej. W naszych warunkach mleko jest bowiem najtańszym źródłem uzyskania białka zwierzęcego. Wysoki udział trzody chlewnej zapewnia korzystny współczynnik konwersji ziemniaków na produkty zwierzęce, zaś sprzężenie produkcyjne ziemniaki — – trzoda chlewna pozwala na maksymalizację produkcji zwierzęcej z jednostki powierzchni przy dostatecznych zasobach siły roboczej i ograniczonych zasobach ziemi. Ogólnie można stwierdzić, że w produkcji roślinnej istnieje wyraźne przystosowanie się do warunków przyrodniczych, zaś w produkcji zwierzęcej — przystosowanie się do profilu produkcji roślinnej. Ogólna racjonalność profilu1 produkcyjnego polskiego rolnictwa, polegająca na dostosowaniu kombinacji gałęzi produkcji do warunków przyrodniczych i dużych jeszcze zasobów siły roboczej, jest racjonalnością względną. Racjonalność istniejącego profilu produkcji rolniczej należy rozpatrywać w kontekście umiejętności zawodowych polskiego rolnika. Należy pamiętać, że umiejętności te kształtowały się na podstawie wiedzy rolniczej przekazywanej z pokolenia na pokolenie i warunkującej osiąganie w gospodarce chłopskiej pewnego optimum.