Znajomość współczynników techniczno-ekonomicznych stwarza możliwość porównywania ze sobą i klasyfikowania technik produkcji stosowanych w procesie wytwarzania poszczególnych produktów rolnych lub zagregowanego produktu finalnego rolnictwa. Biorąc pod uwagę kształtowanie się relacji między nakładami (lub zasobami) czynników wytwórczych a przychodami produktów rolnych, techniki wytwarzania możemy . podzielić następująco: — pracochłonne lub procooszczędne, — ziemiochłonne albo ziemiooszczędne, — kapitałochłonne albo kapitałooszczędne, — efektywne {sprawne) albo nieefektywne (niesprawne). Techniki pracochłonne, ziemiochłonne i kapitałochłonne (w tym: materiałochłonne i majątkochłonne) wyróżniają się w zbiorze porównywanych technik wysokimi nakładami poszczególnych czynników na jednostkę produkcji, tj. wysokimi współczynnikami , tym samym charakteryzuje je niska wydajność poszczególnych czynników produkcji, tj. niskie współczynniki . Oznacza to, że techniki pracochłonne wykazują niską wydajność pracy żywej, techniki kapitałochłonne — niską wydajność kapitału, a techniki ziemiochłonne — niską wydajność ziemi. Natomiast techniki pracooszczędne, ziemiooszczędne i kapitałooszczędne (w tym materiałooszczędne i majątkooszczędne) odznaczają się niskimi nakładami czynników na jednostkę produktu, tj. niskimi współczynnikami , a. jednocześnie wysoką wydajnością tych czynników, t j. wysokimi współczynnikami.
Leave a reply